Voorbeeld pagina

Hoe lang bestaat Twitter nu al? Ruim 10 jaar. Heb er eigenlijk weinig gebruik van gemaakt. Net zoals Facebook en … Snapchat. Ik hoef niet te weten dat iemand ergens op een terras in Londen een heerlijke Latte Macchiato zit te drinken. Met leuke vrienden natuurlijk. Al dat geneuzel. En altijd alleen maar positief. Wat een rare verwrongen werkelijkheid stijgt er op van al die social-media toestanden.

Twitter revisited

Maar op een sluipende manier is Twitter de laatste 2 jaar of zo weer een plek in mijn leven gaan innemen. Ik merk dat ik er relevante informatie kan vinden over onderwerpen die me boeien. Het kost even om een groepje samen te stellen rondom die onderwerpen maar dan word je regelmatig getrakteerd op zinvolle bronnen, artikelen, reviews, boeken, films, opinies. Als ik dan iets interessants zie dan ‘retweet’ ik het vaak, niet zozeer om de wereld te laten weten hoe interessant ik bezig ben maar … om een eigen archiefje op te bouwen.

Ik gebruik Twitter dus als een geheugensteuntje om als ik wat tijd tussendoor over heb me verder te verdiepen in onderwerpen die ik nu bijvoorbeeld voor 2018 op mijn lijstje heb staan:

• #Bitcoin
• #cryptocurrencies
• #alternatief geld
• #housing prices
• #marktwerking

Wat vindplekken van de laatste dagen:

• Marktwerking, waarom een klein winterbuitje het spoor lamlegt.
• Huizenprijzen: waarom zo hoog?
• Bitcoin: waarom het toch een blijvertje is.
• Bitcoin: waarom die helemaal niet zo makkelijk te hacken zijn.
• Mazzucato: hé die komt met een nieuw boek over ‘the value of everything’.

En zo gaat het maar door, afijn zie zelf verder op onze Twitter-account.

PS Mazzucato, geen typefout (dus niet Macchiato, ook paar keer hier genoemd).

Topics: ook leuk

Een andere bron om snel een beeld te krijgen over een onderwerp waar je nog weinig van weet is een initiatief van een aantal kranten die hun artikelen bundelen op Topics. Je moet abonnee zijn van één van de de aangesloten kranten en hebt dan toegang tot nagenoeg alle artikelen uit die hele trits kranten en tijdschriften. Zonder deze toevoeging had ik mijn abonnement allang opgezegd, dus wat mij betreft een creatieve oplossing om de totale neergang van de kranten-industrie nog even uit te stellen.

Maar ondanks dat je al snel 100 of meer artikelen vindt over doet er niet toe welk onderwerp: het is al snel een herhaling van zetten en na een stuk of 10 vindplekken krijg je te maken met afnemende meeropbrengsten. Steeds dezelfde informatie, veel anekdotisch materiaal, korte stukjes van de dag zelf etc. In dat opzicht is Twitter in potentie diepgaander en breder tegelijkertijd.

De laatste stukken die ik over #Bitcoin schreef heb ik voornamelijk op deze manier gemaakt:

• Waarom de Bitcoin niet geschikt is als alternatief betaalmiddel?
• Bitcoin: kansen en bedreigingen (wie wordt er beter of slechter van?)

De paradox

De paradox is dat mijn recente (her-)ontdekking van Twitter waarschijnlijk tevens de neergang van dit medium symboliseert. Voor een grote groep mensen is dit soort informatie niet boeiend genoeg en zij willen juist wél weten hoe het met die Latte Macchiato in Londen en dat vriendje op dat terrasje zit. Dus die groep trekt weg. Er blijft een groep rare hobbyisten en journalisten en halve wetenschappers over die elkaar de ballen toespelen en aan zelfpromotie doen.

En daar is dan weer weinig aan te verdienen …. Dus adverteerders trekken zich terug.

En het zijn ook vooral kritische geluiden die je ziet (maar dat kan natuurlijk ook weer mijn selectie van tweets zijn). En daar zijn zittende belangen weer niet bij gebaat. Voorop bij gratis social media blijft toch staan dat er spulletjes moeten worden verkocht. Dus nog minder adverteerders …

Voorspelling

Het ziet er dus naar uit dat Twitter zijn beste tijd heeft gehad. Er valt steeds minder mee te verdienen. Kijk, als ik er interesse in ga krijgen dan is het toch al te laat. Nu ik de Bitcoin heb ontdekt (als onderwerp) zijn de koersen ook al aan het dalen.

Het afgelopen jaar heeft Twitter overigens voor het eerst geld verdiend. En is het aantal gebruikers ook weer toegenomen. Er wordt gespeculeerd dat dit een ‘Trump-effect’ is. Misschien een tijdelijke opleving?

Even een test

Laten we het maar meteen uitproberen. Ergens gezien van die opleving van Twitter. Maar waar? Vergeten in mijn archiefje te zetten (klopt, #Twitter zit niet in mijn lijstje onderwerpen!). Ik klop ‘Twitter’ in bij de zoekbalk van Topic en …. >30.000 artikelen! Woah!

En ja hoor na paar pagina’s bladeren heb ik hem gevonden: dankzij Trump rinkelt de kassa bij Twitter.

Rudy van Stratum

Dat vroeg ik me ook al af: waar is die goede oude inflatie gebleven? Niet erg natuurlijk als de inflatie laag is, behalve als ….. #volgendecrisisziteraantekomen

Zie hier het artikel uit de krant van vandaag. En hier is een samenvattend overzichtje dat ik ervan gemaakt heb.

 

 

Pocket radio met DAB
Een maand of zo geleden ging ik op zoek naar een draagbare (pocket) radio met DAB+. Gewoon zomaar om eens ervaring mee op te doen. En ook omdat ik heel vroeger een mini-fm-radiootje heb gehad met een koptelefoontje waar ik vaak onderweg naar luisterde. Toen een verrassend goed stereo geluid (ding was van Philips, blauw kastje). Wel wat ruis meestal, en niet zo veel muziekkeus natuurlijk. Maar veel plezier aan beleefd. Jaren later kocht ik nog blind (op vliegveld in Amerika ergens) een digitale variant van Aiwa, dus met een lcd-display en voorkeurzenders. Maar (ik heb deze nog wel in een doos liggen) niet zo’n goede geluidskwaliteit en altijd een irritante ruis ook bij volume helemaal dicht.

Afijn, het is dus een Sony van € 77 geworden. Super klein ding met een verrassend goed geluid uit de kleine luidspreker. Ik gebruik hem regelmatig als ik aan het koken ben, ik luister dan naar het nieuws (radio 1 of BNR). DAB+ kan via een goede koptelefoon (waarover later meer) behoorlijk goed klinken: stereo, ruisvrij, meer zenderkeuze. Als ik 1-op-1 vergelijk met eenzelfde FM-zender dan hoor ik ook dat de oude FM beter kan klinken (iets lichter geluid qua klankkleur maar ook sprankelender, ruimtelijker). DAB lijkt een fraaier en dieper doorlopend laag te hebben. Allemaal op dat ene DAB-ding dus voor wat het waard is. Maar voor het doel valt DAB mij zeker niet tegen. Tijdens het wandelen kun je lang naar een zender luisteren zonder gekraak en gepiep.

Wel wat gewend

Maar, en nu komt ie, er zit geen oortelefoon bij dat ding. Kun je ook niet verwachten voor dit geld. En het maakt ook niet uit want ik heb een audio-geschiedenis en nog best wat spul liggen in dozen of op zolder. En ja, daar zit heel verantwoord en duur spul bij zoals een Sennheiser HD-600, een AKG type K.. nog wat. Zelfs nog een vintage Wharfedale Isodynamic die destijds door de consumentenbond als beste koop is uitgeroepen (heb ik het over begin jaren 70), en beschouwd kan worden als een voorloper van de wereldberoemde Jacklin-Float (toen al rond de duizend gulden). En ook electrostaten heb ik hier in huis: Micro MX-5 en Stax een of ander type SR zus en zo. Ook heb ik zelf destijds meerdere losse versterkers gebouwd speciaal voor koptelefoons. Om maar aan te geven dat ik wel wat gehoord heb in mijn leven (met jongere oren, dat dan weer wel).

Ik had ook nog 2 oude Sennheisertjes om te gebruiken bij de Sony DAB liggen: een MX-300 en 400 (circa eind jaren 90 gekocht schat ik). Deze klonken eigenlijk ook meteen vrij goed op de Sony. Maar ze zitten niet zo lekker (het is geloof ik een ‘on ear’,  van die dopjes zo groot als een stuiver met gaatjes erin) en aha: er is natuurlijk inmiddels een veel mooier en beter aanbod. Dus waarom niet de opvolger gekocht, de Sennheiser CX300-ii? Goede recensies en iets van € 30, dus bestellen dat ding. Wat een ellende trouwens dat je nergens iets kunt uitproberen. Ik snap dat wel vanuit hygiëne maar verwachten ze nu dat ik blind € 100 uit ga geven? En ondanks goede testen: op jouw apparaat met jouw oren kan het toch behoorlijk anders uitpakken.

Ik kreeg dat ding de volgende dag binnen en snel uitproberen dus. Wat een teleurstelling! Dit ding is niet zomaar een beetje slechter, ik vind het echt waardeloos klinken. Na wat zoeken op internet blijkt dat er veel imitatie-exemplaren rond zwerven dus wellicht is het een neppert? Toch geloof ik dat niet, ik kan geen rare dingen ontdekken aan de buitenkant. Als ik hem aansluit op een ander apparaat en dán vergelijk met de oude MX-300 dan komt het al dicht in de buurt van elkaar. Dus misschien combineert het niet zo lekker met die Sony? Iets met impedantieverschil? Hoe dan ook: voor mij een totale miskoop.

Goedkope oortjes dan maar?

Maar nu is er dus geen weg meer terug. Er zullen andere oortjes komen. Ik kwam al zoekend terecht op de site van Aart-jan (waar veel oordopjes worden behandeld, oplopend in prijs van Action via Aliexpress tot de dure types van bekendere merken) en heb de Remax 610 besteld. En ik ben op basis van weer een ander artikel op het net naar de Action gegaan en heb daar van al hun aanbod 1 exemplaar gekocht (ja toch weer bijna 2 tientjes). Inmiddels heb ik dus een zak vol telefoontjes. En van die plastic en rubberen en siliconen dopjes, want inderdaad, dat luistert nauw voor een goed geluid, dat is ook weer een ontdekking.

Action: ik had er niet veel van verwacht en de meeste dingen (paar Eurootjes allemaal) zijn ook niet veel soeps. Maar een uitschieter is de Motorola ‘earbuds 2’ voor, schrik niet, € 2,79. Verkrijgbaar in meerdere kleuren. Ik vind deze beter dan al die Sennheisers die ik heb liggen (hoho, van de dopjes-Sennheisers dan). Een ongelooflijk laag, fraaie losheid van het geluid en veel rust. De telefoon klinkt wat donkerder (aflopend hoog denk ik) dan je gewend bent, maar ik vind dat wel fraai en relaxed. Het hoog zit er overigens wel degelijk in bij goede opnames. Fraai stemmengebied maar vooral dat laag: het lijkt of je de trommelvellen echt meemaakt, nog niet eerder gehoord op kleine oortjes. Het rendement van de Motorola is wat lager dan van de meeste andere dopjes, je moet de versterker een paar streepjes verder open zetten. Maar dat maakt me niet uit (wel oppassen met onderling vergelijken, iets wat harder klinkt lijkt al snel beter). Na een paar dagen inspelen lijkt het allemaal nog beter te gaan klinken (zal ook gewenning van je oor aan het geluid zijn, de verschillen met de andere dopjes vallen dan des te meer op).

Aart-Jan had ook een goede tip/ervaring bij de Action (merkloos, dus omschrijving van verpakking) maar die oordopjes zitten niet meer in het assortiment. Dus misschien hebben ze deze Motorola’s nog bij de Action bij jou in de buurt als je snel bent.

Dus van die Remax (die ik toen nog niet in huis had) verwachtte ik nog meer natuurlijk. Helaas dus. In mijn geval (vooral op de Sony-DAB, maar conclusies blijven overeind als ik het nog eens test op een losse versterker) is de Remax wel vergelijkbaar met de oude Sennheisers, misschien een streepje minder. Maar zeker beter dan de € 30 kostende CX300-ii die ik hier heb liggen. Maar ik vind de Remax er nergens uitspringen, gewoon een prima telefoon voor het geld, geluid is evenwichtig, alles zit er voldoende in. Maar die Motorola dus! Die vind ik echt een klasse beter en nogmaals vooral dat laag en die rust. Ik ben dus direct terug gegaan naar onze Action en heb naast de zwarte nu ook een rode en een blauwe als reserve exemplaar gekocht.

(Oja, een van de dopjes viel na een week uit elkaar, tja … druppeltje lijm doet wonderen).

Ik merk dat mijn oude audio-verslaving weer terug komt: ik heb nu ook de neiging nog een andere mini-dab radio te kopen om dat weer te gaan vergelijken.

Rudy van Stratum

Ik vond het allemaal oud nieuws maar afgelopen weekeinde stonden er wat stukken in de Volkskrant (Koen Haegens) over hoe je snel(ler) financieel afhankelijk kan worden.

Achtergrond

Het idee is dat je in een economische mallemolen wordt gedwongen. Je volgt een dure opleiding. Om een baan te krijgen waar je veel geld mee verdient. Maar dan moet je ook in een duur huis wonen en in een dure auto elke dag in de file staan. En omdat je ook schulden hebt moet je dus nog meer verdienen. Ondertussen moeten je kinderen ook weer zo’n dure opleiding volgen, krijg je een burn-out en raak je in een dure echtscheidingsprocedure verwikkeld. Afijn, een lang verhaal kort: voor je het weet ga je dood en heb je niet gedaan wat je echt leuk vond.

Overigens kan zo’n verhaal ook best verteld worden voor iemand die wat minder verdient maar toch ook die nieuwe keuken, die leuke vakantie verweg wil hebben.

De crux is dat je op deze manier nooit financieel onafhankelijk wordt. Nooit echt kan kiezen waar je gelukkig van wordt (denkt te worden). Later als ik tijd en geld heb, dan ga ik … doen. Maar later komt maar niet.

Niks nieuws

Niks nieuws onder de zon, wat ik al zei. Ik denk dat het al meer dan 20 jaar geleden is dat het boek ‘Je geld of je leven’ een hit was. We schreven daar eerder ook over. In Nederland kregen we de vrekkenkrant en later de site ‘Genoeg’.

Van recentere datum is de site van een Canadees die zich Mr Money Moustache noemt en hier in Nederland heb je dan iets wat daar weer op lijkt. Op de laatste link kun je ook het Volkskrant-artikel van afgelopen weekeinde lezen.

Mr Money Moustache gaf in een blog toe dat ie het oerboek ‘Je geld of je leven’ nog nooit had gezien of gelezen. Dus zo herhaalt de geschiedenis zich.

Nu ik dit zo intik denk ik dat Gerhard Hormann al heel wat jaartjes met zijn ‘Hypotheek-vrij’ boeken dezelfde filosofie beschrijft en leeft (zie hier stukje van ons over Hormann en waarom we überhaupt zouden willen werken).

Recept

Het recept is steeds ongeveer hetzelfde:

• Leef zuinig. Wees je bewust van wat je echt nodig hebt en waar je gelukkig van wordt.
• Blijf ver weg van schulden (met als uitzondering wellicht de hypotheek op je koophuis(je).
• Verdien meer dan je nodig hebt, zet het verschil apart. Spaar dus zoveel mogelijk in weinig tijd.
• Hoe hoger je spaarquote en de rente op je spaargeld, hoe harder je vermogen groeit.
• Met rekentooltjes kun je dan uitrekenen wanneer je niet meer hoeft te werken en kan leven van je spaargeld.

Kritiek

Het recept klopt natuurlijk gewoon, kwestie van rekenen en gezond verstand. Nogmaals, ik snap niet goed ‘what’s all the fuzz about’.

Kritische noten over de sommetjes:

• Het spaargeld wordt meestal belegd met een rendement van 5%. Dat is inmiddels wel verleden tijd.
• Als de rente zo richting 0% gaat, storten de spreadsheets als een kaartenhuis in.
• Daar staat tegenover dat deze lieden het opgebouwde vermogen in stand willen houden. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet, je spaargeld mag je langzaam opmaken en laten zakken tot 0 Euro als je aan je staatspensioenleeftijd zit.
• Goedkoop leven kan op vele fronten, maar met de huisvesting (huur of koop) wordt er in mijn ogen te makkelijk over gedaan. Als je afziet van subsidies, dan is het nauwelijks mogelijk om met een gezin normaal te wonen voor minder dan € 700 per maand.

Kritische noten over de filosofie:

• Het zijn toch vooral de hipsters en voormalige veelverdieners die hier interessant over zitten te doen. Lekker makkelijk als je tien jaar lang de hoofdprijs verdient op de arbeidsmarkt.
• Lijkt me superirritant voor mensen die echt hun best doen, nauwelijks wat verdienen en in een vicieuze schulden situatie verkeren.
• Er is kritiek dat je zo’n levenswijze alleen kunt volhouden omdat je gebruik maakt van het harde werken van de mensen om je heen. Het is met andere woorden een parasitaire strategie. Ik denk dat dat soms het geval is (als je bij vrienden slaapt etc) maar dat dat niet per se zo moet zijn.
• Hoewel: beleggen met een rendement van 5%? Welke wereld schuilt daar achter? Iemand zal toch omgekeerd jouw spaarcentjes moeten lenen en die 5% moeten betalen. Als iedereen zuinig leeft en niet meer leent, hoe ziet de economie er dan uit? Overigens nog steeds geen reden om niet zuinig te leven wat mij betreft. Dat is overigens ook wat Hormann zegt als ze hem daar naar vragen: ik weet niet wat dit met de macro-economie doet, maar voor mij geen reden mijn huis niet versneld af te lossen.

Rudy van Stratum

Knappe analyse van het werk van Michel Houellebecq door deze in 2015 vermoorde Franse economie-professor. De economen hebben het weer eens gedaan en helpen de wereld naar de klote, zo zou je het betoog kunnen samenvatten. Je wordt er niet vrolijk van maar deze man kent zijn (economen-) klassiekers. Moet ik even laten bezinken …. (ook een soort historie/tijdslijn van economische denkers, misschien nog eens een infographic van maken).

Blijkbaar waren we niet alleen in onze verbazing over de lage opbrengsten van zonnepanelen zoals vorige week te lezen in NRC.

Vrij snel na het artikel kwamen dan ook veel reacties van lezer en een correctie in NRC van vandaag. In plaats van een ‘energie-factor’ lager dan 1, lijkt het er nu op dat met nieuwere/betere inzichten de factor ruim boven de 1 uitkomt.

Een boekhandelaar is overleden. Ko van Leest. Maar krijgt een mooi stukje in de krant:

Ik ken hem niet, ook nooit in de winkel(s) geweest of een boek bij hem gekocht. Maar dat bleek dus nog niet zo makkelijk: een boek bij hem kopen. Alleen boeken die hij zelf goed vond kon je meenemen. Een apart manier van ondernemerschap! Niet de klant bepaalt, maar de ondernemer. Dat is pas autonomie en kracht. En onderscheidend toch?

Doet me denken aan de middenstander hier bij ons in het dorp. Is al wat jaartjes geleden. Ik was niet tevreden over mijn grasmaaier. Het was een ding met een snoer en dat vond ik ook een hoop gedoe elke keer met dat installeren van de elektra en het afrollen van de haspel. Ik ging naar naar onze lokale middenstander en stelde mijn vraag: ‘ik wil graag een grasmaaier op benzine, want dat gedoe met die kabels ben ik beu’. Ik wees al naar het apparaat dat ik in gedachten had. ‘Daar, zoiets lijkt me wel wat’. Ik had het geld al in mijn handen, bij wijze van spreken.

Maar zo werkt dat hier dus niet! ‘Waar heb je die maaier voor nodig?’, vroeg de man met het potlood achter zijn oor. ‘Nou, om mijn gras te maaien’, zei ik dus al iets minder zeker van mijn zaak. ‘En hoe groot is dat stukkie gras van jou dan?’, was de volgende vraag in dit kruisverhoor. ‘Ehh, nou gewoon, 5 bij 10 meter of zo’, zie ik bescheiden. ‘Dan krijg jij van mij geen benzine-maaier mee naar huis. Een gewoon handmaaiertje, dat is het beste voor jou’, klonk het resoluut vanaf de andere kant van de toonbank. En aldus ging ik dus met een (goedkoper!) handmaaiertje richting huis. En daarna maaide ik nog vele malen met de hand mijn gras.

Foto hoeft niet, onderstaande geeft een aardig beeld.

PS In VK van 29-10-2016 laat Arjan Peters weten juist niet zo gecharmeerd te zijn van deze vorm van ondernemen. Een (verplicht) praatje bij je nieuwe aankoop: niet gewenst. Sterker nog: een fatale vergissing. Ik vind het juist mooi, dat iemand dit zich kan veroorloven. Van die andere klantgerichte zaken (top 10 boekenstapeltjes, lounge, koffie etc) hebben we er al genoeg, dus die keuze heb ik al. Of het slim is van de ondernemer in kwestie (‘de praatjesmaker’) om het zo aan te vliegen, ja, daar kun je je vraagtekens bij zetten. Maar ligt er ook maar aan wat er in je ‘doelfunctie’ zit (waar je blij van wordt). Per saldo levert deze ondernemer iets van waarde op: de ondernemer doet waar ie zin in heeft (fijn) en ik heb als klant meer keuze (ook fijn).

Vandaag in de Volkskrant een verklaring voor de aloude paradox: waarom blijven bedrijven fuseren en elkaar overnemen als onderzoek na onderzoek aantoont dat het te vaak mis gaat en tot waardedaling leidt? Het is een spelletje, een game, voor topmanagers. Lekker overnemen. Een verslaving.

Leuke metafoor. Kan me er ook wel iets bij voorstellen. Maar wat speelt er nu echt? Er moet ergens toch een ratio zijn? Wat missen we hier? Is het alleen maar tunnelvisie of groupthink? Hoe kan dat zo lang aanhouden? Waar blijven de tegenkrachten? Ken de literatuur onvoldoende maar mijn vermoeden is dat het onderzoek zich vooral focust op de constatering (van mislukking, van waardedaling op termijn) en minder op de diepliggende verklaring.

 

Een algoritme van een site waar ik wel een boeken bestel kwam met de aanbeveling: Rein de Vries, ‘Revolutie door schuld’. De preview gedownload en besloten het boek dan maar te bestellen.

De geschiedenis (zo ongeveer vanaf 1600-1700) wordt herverteld vanuit een financieel-machtsperspectief. De vertelling of reconstructie vindt per land/regio plaats (zo is het boek opgebouwd). Het boek wekt al snel de indruk van complotdenken. Alles is gericht op het vergroten van de macht van een kleine elite die via schimmige samenzweringen en sluwe trucs de massa onderdrukt en uitbuit. Maar dat zou te makkelijk zijn en het boek geen recht doen.

Het is geen vlot geschreven boek wat mij betreft, maar het is wel een serieus werk met veel dito bronnen. Ik denk dat de auteur jarenlang aan dit boek heeft gewerkt. De claims worden vaak onderbouwd met een citaat uit onverdachte bron (al die citaten door de tekst heen dragen dan weer niet bij aan het lekker doorlezen). En een machtsperspectief is vanuit rationeel-economische logica helemaal niet zo vreemd natuurlijk. Eerder vreemd dat je dit niet vaker ziet?

En het boek is nu ongeveer een jaar op de markt. Nauwelijks aandacht gekregen. Ik heb zelf het vermoeden dat ‘Rein de Vries’ een pseudoniem is. Ik kan nauwelijks iets vinden onder die naam. Er is wel een twitter-account, maar ja dat zegt niks. Een auteur die bewust anoniem wil blijven? Past mooi bij de inhoud natuurlijk. En eerlijk gezegd twijfel ik zelf ook of ik uitgebreider aandacht aan de inhoud zal geven (hier, in een blog of zo). Je wordt al snel weggezet als een gekke Henkie die spoken ziet ….

 

Een boek aan het lezen van journalisten Donald Bartlett en James Steel. Over het verdwijnen van de Amerikaanse droom en het verdwijnen van een economische middenklasse. Het boek is zeer kritisch over de kleine rijke elite in Amerika die alles naar zich toetrekt ten nadele van de gewone Amerikaan. Vanzelfsprekend is dit boek ook met de nodige argwaan bekeken in de Amerikaanse pers. Toch interessant om te lezen, toch een tegengeluid. Ik had nog nooit van Bartlett en Steel gehoord maar een indrukwekkende lijst met artikelen, boeken en prijzen. Oude rotten in het vak. Vreemd dat de site na einde 2012 niet meer is bijgewerkt. Zou toch niks aan de hand zijn met de heren?