Dat vroeg ik me ook al af: waar is die goede oude inflatie gebleven? Niet erg natuurlijk als de inflatie laag is, behalve als ….. #volgendecrisisziteraantekomen
Zie hier het artikel uit de krant van vandaag. En hier is een samenvattend overzichtje dat ik ervan gemaakt heb.
Pocket radio met DAB
Een maand of zo geleden ging ik op zoek naar een draagbare (pocket) radio met DAB+. Gewoon zomaar om eens ervaring mee op te doen. En ook omdat ik heel vroeger een mini-fm-radiootje heb gehad met een koptelefoontje waar ik vaak onderweg naar luisterde. Toen een verrassend goed stereo geluid (ding was van Philips, blauw kastje). Wel wat ruis meestal, en niet zo veel muziekkeus natuurlijk. Maar veel plezier aan beleefd. Jaren later kocht ik nog blind (op vliegveld in Amerika ergens) een digitale variant van Aiwa, dus met een lcd-display en voorkeurzenders. Maar (ik heb deze nog wel in een doos liggen) niet zo’n goede geluidskwaliteit en altijd een irritante ruis ook bij volume helemaal dicht.
Afijn, het is dus een Sony van € 77 geworden. Super klein ding met een verrassend goed geluid uit de kleine luidspreker. Ik gebruik hem regelmatig als ik aan het koken ben, ik luister dan naar het nieuws (radio 1 of BNR). DAB+ kan via een goede koptelefoon (waarover later meer) behoorlijk goed klinken: stereo, ruisvrij, meer zenderkeuze. Als ik 1-op-1 vergelijk met eenzelfde FM-zender dan hoor ik ook dat de oude FM beter kan klinken (iets lichter geluid qua klankkleur maar ook sprankelender, ruimtelijker). DAB lijkt een fraaier en dieper doorlopend laag te hebben. Allemaal op dat ene DAB-ding dus voor wat het waard is. Maar voor het doel valt DAB mij zeker niet tegen. Tijdens het wandelen kun je lang naar een zender luisteren zonder gekraak en gepiep.
Wel wat gewend
Maar, en nu komt ie, er zit geen oortelefoon bij dat ding. Kun je ook niet verwachten voor dit geld. En het maakt ook niet uit want ik heb een audio-geschiedenis en nog best wat spul liggen in dozen of op zolder. En ja, daar zit heel verantwoord en duur spul bij zoals een Sennheiser HD-600, een AKG type K.. nog wat. Zelfs nog een vintage Wharfedale Isodynamic die destijds door de consumentenbond als beste koop is uitgeroepen (heb ik het over begin jaren 70), en beschouwd kan worden als een voorloper van de wereldberoemde Jacklin-Float (toen al rond de duizend gulden). En ook electrostaten heb ik hier in huis: Micro MX-5 en Stax een of ander type SR zus en zo. Ook heb ik zelf destijds meerdere losse versterkers gebouwd speciaal voor koptelefoons. Om maar aan te geven dat ik wel wat gehoord heb in mijn leven (met jongere oren, dat dan weer wel).
Ik had ook nog 2 oude Sennheisertjes om te gebruiken bij de Sony DAB liggen: een MX-300 en 400 (circa eind jaren 90 gekocht schat ik). Deze klonken eigenlijk ook meteen vrij goed op de Sony. Maar ze zitten niet zo lekker (het is geloof ik een ‘on ear’, van die dopjes zo groot als een stuiver met gaatjes erin) en aha: er is natuurlijk inmiddels een veel mooier en beter aanbod. Dus waarom niet de opvolger gekocht, de Sennheiser CX300-ii? Goede recensies en iets van € 30, dus bestellen dat ding. Wat een ellende trouwens dat je nergens iets kunt uitproberen. Ik snap dat wel vanuit hygiëne maar verwachten ze nu dat ik blind € 100 uit ga geven? En ondanks goede testen: op jouw apparaat met jouw oren kan het toch behoorlijk anders uitpakken.
Ik kreeg dat ding de volgende dag binnen en snel uitproberen dus. Wat een teleurstelling! Dit ding is niet zomaar een beetje slechter, ik vind het echt waardeloos klinken. Na wat zoeken op internet blijkt dat er veel imitatie-exemplaren rond zwerven dus wellicht is het een neppert? Toch geloof ik dat niet, ik kan geen rare dingen ontdekken aan de buitenkant. Als ik hem aansluit op een ander apparaat en dán vergelijk met de oude MX-300 dan komt het al dicht in de buurt van elkaar. Dus misschien combineert het niet zo lekker met die Sony? Iets met impedantieverschil? Hoe dan ook: voor mij een totale miskoop.
Goedkope oortjes dan maar?
Maar nu is er dus geen weg meer terug. Er zullen andere oortjes komen. Ik kwam al zoekend terecht op de site van Aart-jan (waar veel oordopjes worden behandeld, oplopend in prijs van Action via Aliexpress tot de dure types van bekendere merken) en heb de Remax 610 besteld. En ik ben op basis van weer een ander artikel op het net naar de Action gegaan en heb daar van al hun aanbod 1 exemplaar gekocht (ja toch weer bijna 2 tientjes). Inmiddels heb ik dus een zak vol telefoontjes. En van die plastic en rubberen en siliconen dopjes, want inderdaad, dat luistert nauw voor een goed geluid, dat is ook weer een ontdekking.
Action: ik had er niet veel van verwacht en de meeste dingen (paar Eurootjes allemaal) zijn ook niet veel soeps. Maar een uitschieter is de Motorola ‘earbuds 2’ voor, schrik niet, € 2,79. Verkrijgbaar in meerdere kleuren. Ik vind deze beter dan al die Sennheisers die ik heb liggen (hoho, van de dopjes-Sennheisers dan). Een ongelooflijk laag, fraaie losheid van het geluid en veel rust. De telefoon klinkt wat donkerder (aflopend hoog denk ik) dan je gewend bent, maar ik vind dat wel fraai en relaxed. Het hoog zit er overigens wel degelijk in bij goede opnames. Fraai stemmengebied maar vooral dat laag: het lijkt of je de trommelvellen echt meemaakt, nog niet eerder gehoord op kleine oortjes. Het rendement van de Motorola is wat lager dan van de meeste andere dopjes, je moet de versterker een paar streepjes verder open zetten. Maar dat maakt me niet uit (wel oppassen met onderling vergelijken, iets wat harder klinkt lijkt al snel beter). Na een paar dagen inspelen lijkt het allemaal nog beter te gaan klinken (zal ook gewenning van je oor aan het geluid zijn, de verschillen met de andere dopjes vallen dan des te meer op). 
Aart-Jan had ook een goede tip/ervaring bij de Action (merkloos, dus omschrijving van verpakking) maar die oordopjes zitten niet meer in het assortiment. Dus misschien hebben ze deze Motorola’s nog bij de Action bij jou in de buurt als je snel bent.
Dus van die Remax (die ik toen nog niet in huis had) verwachtte ik nog meer natuurlijk. Helaas dus. In mijn geval (vooral op de Sony-DAB, maar conclusies blijven overeind als ik het nog eens test op een losse versterker) is de Remax wel vergelijkbaar met de oude Sennheisers, misschien een streepje minder. Maar zeker beter dan de € 30 kostende CX300-ii die ik hier heb liggen. Maar ik vind de Remax er nergens uitspringen, gewoon een prima telefoon voor het geld, geluid is evenwichtig, alles zit er voldoende in. Maar die Motorola dus! Die vind ik echt een klasse beter en nogmaals vooral dat laag en die rust. Ik ben dus direct terug gegaan naar onze Action en heb naast de zwarte nu ook een rode en een blauwe als reserve exemplaar gekocht.
(Oja, een van de dopjes viel na een week uit elkaar, tja … druppeltje lijm doet wonderen).
Ik merk dat mijn oude audio-verslaving weer terug komt: ik heb nu ook de neiging nog een andere mini-dab radio te kopen om dat weer te gaan vergelijken.
Rudy van Stratum
Ik vond het allemaal oud nieuws maar afgelopen weekeinde stonden er wat stukken in de Volkskrant (Koen Haegens) over hoe je snel(ler) financieel afhankelijk kan worden.
Achtergrond
Het idee is dat je in een economische mallemolen wordt gedwongen. Je volgt een dure opleiding. Om een baan te krijgen waar je veel geld mee verdient. Maar dan moet je ook in een duur huis wonen en in een dure auto elke dag in de file staan. En omdat je ook schulden hebt moet je dus nog meer verdienen. Ondertussen moeten je kinderen ook weer zo’n dure opleiding volgen, krijg je een burn-out en raak je in een dure echtscheidingsprocedure verwikkeld. Afijn, een lang verhaal kort: voor je het weet ga je dood en heb je niet gedaan wat je echt leuk vond.
Overigens kan zo’n verhaal ook best verteld worden voor iemand die wat minder verdient maar toch ook die nieuwe keuken, die leuke vakantie verweg wil hebben.
De crux is dat je op deze manier nooit financieel onafhankelijk wordt. Nooit echt kan kiezen waar je gelukkig van wordt (denkt te worden). Later als ik tijd en geld heb, dan ga ik … doen. Maar later komt maar niet.
Niks nieuws
Niks nieuws onder de zon, wat ik al zei. Ik denk dat het al meer dan 20 jaar geleden is dat het boek ‘Je geld of je leven’ een hit was. We schreven daar eerder ook over. In Nederland kregen we de vrekkenkrant en later de site ‘Genoeg’.
Van recentere datum is de site van een Canadees die zich Mr Money Moustache noemt en hier in Nederland heb je dan iets wat daar weer op lijkt. Op de laatste link kun je ook het Volkskrant-artikel van afgelopen weekeinde lezen.
Mr Money Moustache gaf in een blog toe dat ie het oerboek ‘Je geld of je leven’ nog nooit had gezien of gelezen. Dus zo herhaalt de geschiedenis zich.
Nu ik dit zo intik denk ik dat Gerhard Hormann al heel wat jaartjes met zijn ‘Hypotheek-vrij’ boeken dezelfde filosofie beschrijft en leeft (zie hier stukje van ons over Hormann en waarom we überhaupt zouden willen werken).
Recept
Het recept is steeds ongeveer hetzelfde:
Kritiek
Het recept klopt natuurlijk gewoon, kwestie van rekenen en gezond verstand. Nogmaals, ik snap niet goed ‘what’s all the fuzz about’.
Kritische noten over de sommetjes:
Kritische noten over de filosofie:
Rudy van Stratum
Knappe analyse van het werk van Michel Houellebecq door deze in 2015 vermoorde Franse economie-professor. De economen hebben het weer eens gedaan en helpen de wereld naar de klote, zo zou je het betoog kunnen samenvatten. Je wordt er niet vrolijk van maar deze man kent zijn (economen-) klassiekers. Moet ik even laten bezinken …. (ook een soort historie/tijdslijn van economische denkers, misschien nog eens een infographic van maken).
Blijkbaar waren we niet alleen in onze verbazing over de lage opbrengsten van zonnepanelen zoals vorige week te lezen in NRC.
Vrij snel na het artikel kwamen dan ook veel reacties van lezer en een correctie in NRC van vandaag. In plaats van een ‘energie-factor’ lager dan 1, lijkt het er nu op dat met nieuwere/betere inzichten de factor ruim boven de 1 uitkomt.
Een boekhandelaar is overleden. Ko van Leest. Maar krijgt een mooi stukje in de krant:
Ik ken hem niet, ook nooit in de winkel(s) geweest of een boek bij hem gekocht. Maar dat bleek dus nog niet zo makkelijk: een boek bij hem kopen. Alleen boeken die hij zelf goed vond kon je meenemen. Een apart manier van ondernemerschap! Niet de klant bepaalt, maar de ondernemer. Dat is pas autonomie en kracht. En onderscheidend toch?
Doet me denken aan de middenstander hier bij ons in het dorp. Is al wat jaartjes geleden. Ik was niet tevreden over mijn grasmaaier. Het was een ding met een snoer en dat vond ik ook een hoop gedoe elke keer met dat installeren van de elektra en het afrollen van de haspel. Ik ging naar naar onze lokale middenstander en stelde mijn vraag: ‘ik wil graag een grasmaaier op benzine, want dat gedoe met die kabels ben ik beu’. Ik wees al naar het apparaat dat ik in gedachten had. ‘Daar, zoiets lijkt me wel wat’. Ik had het geld al in mijn handen, bij wijze van spreken.
Maar zo werkt dat hier dus niet! ‘Waar heb je die maaier voor nodig?’, vroeg de man met het potlood achter zijn oor. ‘Nou, om mijn gras te maaien’, zei ik dus al iets minder zeker van mijn zaak. ‘En hoe groot is dat stukkie gras van jou dan?’, was de volgende vraag in dit kruisverhoor. ‘Ehh, nou gewoon, 5 bij 10 meter of zo’, zie ik bescheiden. ‘Dan krijg jij van mij geen benzine-maaier mee naar huis. Een gewoon handmaaiertje, dat is het beste voor jou’, klonk het resoluut vanaf de andere kant van de toonbank. En aldus ging ik dus met een (goedkoper!) handmaaiertje richting huis. En daarna maaide ik nog vele malen met de hand mijn gras.
Foto hoeft niet, onderstaande geeft een aardig beeld.
PS In VK van 29-10-2016 laat Arjan Peters weten juist niet zo gecharmeerd te zijn van deze vorm van ondernemen. Een (verplicht) praatje bij je nieuwe aankoop: niet gewenst. Sterker nog: een fatale vergissing. Ik vind het juist mooi, dat iemand dit zich kan veroorloven. Van die andere klantgerichte zaken (top 10 boekenstapeltjes, lounge, koffie etc) hebben we er al genoeg, dus die keuze heb ik al. Of het slim is van de ondernemer in kwestie (‘de praatjesmaker’) om het zo aan te vliegen, ja, daar kun je je vraagtekens bij zetten. Maar ligt er ook maar aan wat er in je ‘doelfunctie’ zit (waar je blij van wordt). Per saldo levert deze ondernemer iets van waarde op: de ondernemer doet waar ie zin in heeft (fijn) en ik heb als klant meer keuze (ook fijn).
Vandaag in de Volkskrant een verklaring voor de aloude paradox: waarom blijven bedrijven fuseren en elkaar overnemen als onderzoek na onderzoek aantoont dat het te vaak mis gaat en tot waardedaling leidt? Het is een spelletje, een game, voor topmanagers. Lekker overnemen. Een verslaving.
Leuke metafoor. Kan me er ook wel iets bij voorstellen. Maar wat speelt er nu echt? Er moet ergens toch een ratio zijn? Wat missen we hier? Is het alleen maar tunnelvisie of groupthink? Hoe kan dat zo lang aanhouden? Waar blijven de tegenkrachten? Ken de literatuur onvoldoende maar mijn vermoeden is dat het onderzoek zich vooral focust op de constatering (van mislukking, van waardedaling op termijn) en minder op de diepliggende verklaring.
Een algoritme van een site waar ik wel een boeken bestel kwam met de aanbeveling: Rein de Vries, ‘Revolutie door schuld’. De preview gedownload en besloten het boek dan maar te bestellen.
De geschiedenis (zo ongeveer vanaf 1600-1700) wordt herverteld vanuit een financieel-machtsperspectief. De vertelling of reconstructie vindt per land/regio plaats (zo is het boek opgebouwd). Het boek wekt al snel de indruk van complotdenken. Alles is gericht op het vergroten van de macht van een kleine elite die via schimmige samenzweringen en sluwe trucs de massa onderdrukt en uitbuit. Maar dat zou te makkelijk zijn en het boek geen recht doen.
Het is geen vlot geschreven boek wat mij betreft, maar het is wel een serieus werk met veel dito bronnen. Ik denk dat de auteur jarenlang aan dit boek heeft gewerkt. De claims worden vaak onderbouwd met een citaat uit onverdachte bron (al die citaten door de tekst heen dragen dan weer niet bij aan het lekker doorlezen). En een machtsperspectief is vanuit rationeel-economische logica helemaal niet zo vreemd natuurlijk. Eerder vreemd dat je dit niet vaker ziet?
En het boek is nu ongeveer een jaar op de markt. Nauwelijks aandacht gekregen. Ik heb zelf het vermoeden dat ‘Rein de Vries’ een pseudoniem is. Ik kan nauwelijks iets vinden onder die naam. Er is wel een twitter-account, maar ja dat zegt niks. Een auteur die bewust anoniem wil blijven? Past mooi bij de inhoud natuurlijk. En eerlijk gezegd twijfel ik zelf ook of ik uitgebreider aandacht aan de inhoud zal geven (hier, in een blog of zo). Je wordt al snel weggezet als een gekke Henkie die spoken ziet ….
Een boek aan het lezen van journalisten Donald Bartlett en James Steel. Over het verdwijnen van de Amerikaanse droom en het verdwijnen van een economische middenklasse. Het boek is zeer kritisch over de kleine rijke elite in Amerika die alles naar zich toetrekt ten nadele van de gewone Amerikaan. Vanzelfsprekend is dit boek ook met de nodige argwaan bekeken in de Amerikaanse pers. Toch interessant om te lezen, toch een tegengeluid. Ik had nog nooit van Bartlett en Steel gehoord maar een indrukwekkende lijst met artikelen, boeken en prijzen. Oude rotten in het vak. Vreemd dat de site na einde 2012 niet meer is bijgewerkt. Zou toch niks aan de hand zijn met de heren?
Interessant op de Correspondent: het klimaatprobleem vergelijken met privacy-issues.
Het klimaatprobleem staat op de agenda (zo is de stelling). Hoe is dat bij zo’n weerbarstig onderwerp gelukt? Diezelfde stappen zou je dus op een ander weerbarstig vraagstuk kunnen toepassen.
Eerder hebben we een lijst met denkfouten gemaakt. Reclamemakers maken al eeuwen gebruik van de kronkels in ons brein, maar dan om meer van hun producten te slijten. Je kunt diezelfde denkfouten ook gebruiken voor meer ingewikkelde problemen (‘voor de goede zaak’). Een soort ‘omgekeerde denkfouten’.
Copyright © 2011-2017 Stijn van Liefland Rudy van Stratum | Slimme Financiering | info@slimmefinanciering.nl
