In de (tweede) midlife …. bah, weg met die economische verdienmodellen
Sinds afgelopen zomer zo ongeveer ben ik in mijn leven een aantal nieuwe paden aan het verkennen. Een (tweede) midlife crisis zeg maar. Dus naar yoga, mediteren, op zoek naar de zachtere kanten in mezelf. Altijd maar weer die eeuwige economische rationaliteit en die verdienmodellen: het leven biedt zoveel meer. Vanuit mijn kring van vrienden en bekenden, niet te flauw mee te denken in deze herkenbare zoektocht, komen dan ook de nodige nieuwe suggesties. Waaronder deze: waarom ga je nou niet eindelijk eens die mooie roman schrijven?
…. die mooie roman schrijven …..
Ja, dat heeft iets magisch, dat willen we allemaal wel, ik geloof dat er een paar miljoen Nederlanders af en toe overwegen zoiets te gaan doen (of nog sterker: dat er op dit moment aan enkele honderdduizenden manuscripten wordt gewerkt). Waar komt die universele wens toch vandaan? Misschien wordt dat mijn onderzoeksvraag wel de komende maanden. Ik heb me dus enkele weken geleden aangemeld voor een cursus ‘hoe schrijf ik een roman’. En dit weekeinde gaf iemand me twee boeken mee die je op weg helpen die lang gekoesterde wens van die mooie roman in vervulling te doen gaan. Ik ben inmiddels halverwege het tweede boek (over hoe je dus een succesvol boek moet schrijven …) maar veel wijzer ben ik nog niet als ik kijk naar mijn onderzoeksvraag.
Daar komt ie weer: economisch verdienmodel
De boeken zijn er heel duidelijk over. Iedereen kan een roman schrijven, het is een kwestie van goed plannen en hard ploeteren. Maar de boeken zijn er ook heel duidelijk over dat je met een roman geen geld kunt verdienen. Reken maar even mee: een gemiddeld boek in de winkel kost zo’n € 20. Hiervan mag je als je boek in de winkel ligt zo’n 10% aan inkomsten verwachten. Dus zo’n €2 per boek. Een eerste oplage van 2.000 stuks is al een hele prestatie. Je kunt in dat geval dus zo’n € 4.000 tegemoet zien. Een veelbelovende startende schrijver kan dan rekenen op een voorschot van zijn uitgever van de helft of minder hiervan, dus zeg € 1.500.
Waat? 2.000 uur of meer besteden aan het schrijven van je ideale roman, dat is heel normaal begrijp ik, een proces van jaren wordt gezegd. En dan heb ik het nog niet over de uren die je moet stoppen in het ‘aan de man brengen’, het leuren met je verhaal bij uitgevers, al die mails en brieven, al die afwijzingen, al die gesprekken. Okay, ik ben de beroerdste niet, reken op zo’n € 1 per uur. Bruto dan natuurlijk, dus daar moeten de belastingen dan nog vanaf.
Psychologisch verdienmodel
Okay, even serieus, het gaat dus niet om het geld. Die ‘how to’ boeken houden ook niet op dat te benadrukken. Wel bij de uitgevers en de agenten natuurlijk, die gaan aan jou verdienen, dus daarom zijn ze zo bot in hun afwijzingen, en terecht met al die stapels ongenode manuscripten met veel te hoge verwachtingen. Maar in deze digitale wereld van ontlezing hebben ook de uitgevers het moeilijk.
Waar gaat het dan wél om? Om de passie, de drive, die ‘urge inside you’ die eruit moet, dat verhaal dat zich MOET laten schrijven. Tja, allemaal prima, maar waarom moeten die hulpboeken dan zo uitgebreid stil staan bij dat verdienmodel? Een boek schrijven kost dus gewoon veel tijd en geld. En wat levert het op? Een goed gevoel, erkenning, bevrediging, bevrijding? Ik lees er helaas weinig over. Maar asjeblieft, laat dan ook die hoofdstukken weg over hoe je met uitgevers om moet gaan, hoe je boek in de winkel terecht komt, hoe het de aandacht krijgt die het verdient. Jongens stop daar mee, zou ik zeggen. Je schrijft het boek voor jezelf, om iets te bewijzen, om iets moois te creëren, whatever, en dat mag geld kosten.
Erken nou maar dat het geld kost (en dat het om je ego draait)
Erken gewoon dat het schrijven van een boek je zeg € 2.500 kost naast de duizenden uren die je er al in hebt gestopt. Waarom moeilijk doen over die economische kruimels? Gewoon je verwarming wat lager zetten, wat langer met je oude auto rijden … dan heb je het bedrag al bij elkaar. Bovendien, als je niet met je boek gaat leuren, dan bespaar je jezelf heel veel uren waarin je gewoon bij de Jumbo vakken kan gaan vullen, voila daar heb je je inkomsten. Laat het gewoon goedkoop drukken, prima de taalfoutjes mogen er ook nog wel uit als je dan toch bezig bent. Of maak er een epub van en stuur het gratis rond aan je vrienden. Of willen we stiekem toch erkenning van ‘de wereld’, horen hoe geniaal we zijn?, dolgraag bij DWDD aan tafel zitten, onderdeel zijn van die interessante club bijzondere mensen?
De marathon van New York
Is het schrijven van een boek dat zo nodig moet bij al die Nederlanders niet net zoiets als het lopen van de marathon van New York? Laten we de vergelijking eens maken.
- Het kost een berg geld. Je moet toch naar New York vliegen en een paar overnachtingen regelen.
- Het kost een berg tijd. Ja je loopt niet zomaar een marathon, zeker niet in onze leeftijdscategorie.
- Jij bent niet de enige die dit wil, er zijn er nog zo’n tienduizend (elk jaar weer! en in alle hippe steden!). Wat een lol, hossen in de mensenmassa in zo’n drukke stad, allemaal tegelijkertijd op diezelfde plek.
- Jij bent veel slechter dan de top. Leuk hoor dat je een marathon kunt uitlopen. Maar het is natuurlijk broddelwerk vergeleken bij de wereldtop aan hardlopers.
- Je leven gaat er niet echt anders van worden. Weer slecht nieuws, je wordt niet verlicht na het lopen van de marathon, je moet daarna gewoon weer eten, slapen en je normale leven oppakken.
- Misschien kun je er een boek over schrijven, dat dan weer wel.
En toch doen heeeel veel mensen dit elk jaar weer …. Er moet iets zijn, ik mis nog iets in het model van onze wereld …
Antropoloog
Waarom ga ik dan naar een schrijfcursus?
Nieuwsgierigheid. Ik wil gewoon eens zien hoe zoiets is en gaat. Ik wil zien hoe de lessen er uit zien. Nieuwe mensen ontmoeten. Ik wil zien wat voor mensen er op af komen. Ik wil zien waar die schrijvers mee worstelen. Waarom die mensen dat boek willen schrijven. Hoe het ze vergaat. Of ik iets van hun drive en passie kan overnemen. Ik ben vermoedelijk dan toch meer de antropoloog die gaat kijken hoe de ’tribe would-be boekenschrijvers’ zich gedraagt. Om mezelf te bewijzen. Dat ik dit ook kan (als ik zou willen, haha).
Maar dat ik zodadelijk met een geniale roman bij DWDD aan tafel zit? No way, zero chance!
Rudy van Stratum